Boekrecensie: Mijn breingeluk

In het boek Mijn breingeluk beschrijft Hilal Incedalci de ingrijpende impact die een herseninfarct op haar leven heeft gehad. Ze durft het taboe te doorbreken door openhartig te vermelden dat ze drie dagen vóór de beroerte was gevaccineerd tegen corona. Voor die tijd was ze een energieke, jonge vrouw en werkte ze als leerkracht op een school in Rotterdam.

Door het herseninfarct staat haar leven volledig op z’n kop. Ze is 50% van haar gezichtsvermogen aan beide ogen kwijtgeraakt en loopt nu met een blindenstok. Door de hersenschade is ze snel overprikkeld en ernstig vermoeid. Daarnaast onderging ze een hartoperatie om het risico op een volgende beroerte te verkleinen en gebruikt ze bloedverdunners om ontstekingen te voorkomen. Inmiddels is ze 100% arbeidsongeschikt verklaard. Gelukkig heeft ze een liefdevolle man die haar enorm steunt en mantelzorger voor haar is geworden.

Wat mij het meest opviel in het boek is dat werkelijk alle mogelijke risicofactoren in haar medisch dossier zijn opgenomen, zoals het feit dat ze af en toe een sigaretje rookte en dat ze op vierjarige leeftijd een infectie had opgelopen, maar dat de coronavaccinatie kort voor haar herseninfarct niet vermeld stond. Haar cardioloog was hierover zeer stellig. Volgens hem kon het vaccin geen oorzaak zijn, omdat het in haar geval “te vroeg” zou zijn om bijwerkingen te ervaren. Hilal plaatst hier vraagtekens bij en laat de lezer vrij om zelf een conclusie te trekken.

Ik vind het dapper van Hilal dat ze ondanks haar beperkte energie dit boek heeft geschreven en een moeilijk onderwerp bespreekbaar durft te maken. Hoewel dit niet de hoofdtoon van het boek is, merk je dat het haar bezighoudt. Hilal beseft dat ze in een levensbedreigende situatie heeft gezeten en dat het heel anders had kunnen aflopen. Ze vertelt hoe ze nu haar tweede leven vormgeeft en een nieuwe passie heeft ontdekt: pottenbakken. Haar pottenbak-account op Instagram heet @hillspottery.