#27 Anny

Een ernstige vorm van de ziekte Myalgische Encefalomyelitis veroorzaakt door de griepprik

Sinds de griepprik is Anny (69) een schim van zichzelf. Ze heeft door de griepprik een ernstige vorm van de ziekte Myalgische Encefalomyelitis (ME) gekregen. Het blijft een groot taboe thema, helaas. Ook binnen de ME wereld merkt ze dat het nog steeds not done is om hierover te praten. Ik heb Anny een aantal vragen gesteld. Lees haar antwoorden hieronder.

Wat was jouw motivatie geweest om de griepprik te nemen? Wanneer had je deze prik genomen? Neem ons even terug in de tijd.

Ik nam eind 1999 vrijwillig in het verpleeghuis waar ik op kantoor werkte de griepprik, omdat het als medewerker gratis was én omdat ik al jaren heel vaak hoofd- en buikgriepen had. Ik hoopte dat dit vaccin mij zou helpen.

Wat wist jij toen over de nadelen van vaccineren? Hoorde je verhalen over de risico’s van de griepprik? Werd je geïnformeerd over de eventuele ‘bijwerkingen’ die kunnen optreden? Kreeg je een bijsluiter?

Ik dacht toen stellig dat er in een vaccin alleen het virus zat en wist niets over bijstoffen en bijwerkingen. Een bijsluiter van het vaccin kreeg ik niet. Ik vond dat toen niet eens vreemd. Ondanks dat ik verder met andere medicatie altijd heel erg alert daarop was en die informatie steeds serieus doorlas. Hoe naïef – achteraf – van mij. Ik met al mijn opleiding en kritische houding ben er dus met beide benen ingetrapt.

Je reageerde slecht op de griepprik. Wat gebeurde er? Kreeg je meteen last van klachten?

Na dat vaccin werd ik op vrij korte termijn extreem moe. Nóg meer moe dan ik voorheen al was, want ik kwakkelde eigenlijk al decennialang oftewel van kinds af aan met mijn gezondheid en kreeg steeds meer kwalen en had steeds minder energie waar volgens mij achteraf bezien de baby- en kindervaccins vast (ook) debet aan zijn geweest, maar na dat griepvaccin zat mij het lood ineens in de benen. Ik moest mij bijna voortslepen.

Een poosje daarna werd ik op een vreemde manier ziek. Ik kan echter niet meer terughalen hoe precies. Dat ging na een paar dagen weer over. Wat – naar later bleek – slechts een tijdelijk herstel was geweest.

In maart 2000 – binnen 6 maanden na de griepprik dus – kwam het vreemde ziek zijn terug en barstte vervolgens de bom die daar in mij klaar lag. Ik noemde het toen “brand in mijn meterkast”. Ik had toen eigenlijk een soort epileptische aanval van wel een paar weken lang: continu één trillende vinger, steeds stotteren en op en af kon ik het op twee verschillende plekken in mijn hoofd letterlijk horen knetteren.

Vervolgens ontstond er een heel lange waslijst van de meest vreselijke symptomen, sloeg alles overal in mijn lijf volledig op tilt: ernstig uitgeput en ziek, misselijk, duizelig, spontaan voor- of achterover vallen, moeite met lopen, door de knieën heen zakken, spijsverteringsproblemen, extreem vaak moeten plassen en nog véél en véél meer aan heel enge ellende wat mij doodsbang maakte.

Hoe werd je medisch behandeld? Kreeg je goede medische begeleiding in Nederland?

Ik ging eerst bij de huisarts langs. Mijn nood was heel erg hoog, maar juist daarom dachten ze dat het psychisch was en wilden ze mij aan de Valium. Wat ik prompt weigerde en ik mij zo verre van geliefd maakte. Ik peuterde toch verwijsbrieven voor allerlei specialisten los. Met overal hetzelfde soort resultaat. Of ze wisten niet hoe gauw ze van mij af moesten komen omdat ze niets konden vinden of ze zeiden met of zonder woorden dat het psychisch was. Ik was in hun ogen lichamelijk helemaal gezond. Eentje wilde mij een antidepressivum voorschrijven, waar ik ook prompt NEE tegen zei.

Ook het alternatieve circuit ging ik in, onderging ik onder andere de moleculaire, bioresonantie- en regressietherapie. Omdat inmiddels bij mij op drie verschillende manieren een zeer hoge kwikbelasting was geconstateerd, liet ik ook alle amalgaamvullingen uit mijn gebit verwijderen en begon met het ontgiften. Ik werd alleen maar zieker en zieker.

Nu ben ik alweer meer dan 20 jaar grotendeels bedlegerig, invalide, afhankelijk van mantelzorg en ben alles wat mij in het leven dierbaar was kwijtgeraakt. Tijdens grote terugslagen ben ik zelfs tot helemaal NIETS meer in staat en is het lijden dan compleet HELS voor mij.

Met het reguliere zorgcircuit ben ik helemaal klaar en zij ook met mij. Daar heb ik ook later te vaak teveel aan akeligs meegemaakt. Niet alleen onbegrip en onkunde, maar ook van alles aan medicatie, onderzoek en behandelingen die resulteerden in heel grote terugslagen. Mijn huisarts heeft nu wel eindelijk door hoe ziek ik werkelijk ben, maar staat geheel machteloos. Zij respecteert nu volop mijn alternatieve arts waar ik in 2004 terecht kwam en wil wel met hem meewerken door bijvoorbeeld het aanvragen van labonderzoek voor mij wat dan gratis is. Vooral toen ze had gezien dat ik door de Vitamine-B12 injecties, die ik zelf op eigen verzoek liet zetten, bijna vermoord ben. Ook weer een vreselijk verhaal wat de meeste mensen en artsen niet willen geloven. Door mijn ME, een neurologische multisysteem en auto immuunziekte, is bijna alles gif voor mij of lokt een totaal verkeerde reactie uit.

Die Vitamine-B12 injecties werden mij als probeersel door een ME-arts voorgeschreven. Die naast deze mij bijna fatale misser wel ook goed werk voor mij deed. Hij, die professor in de cardiologie is en van alles wat betreft mijn hart, bloedsomloop en hoofd heeft geconstateerd. Uit de kanteltafeltest daar is gebleken, dat bij slechts 70° rechtop de bloedstroom naar en zuurstofvoorziening in mijn hersenen met 24% vermindert. Hij heeft mij niet eens helemaal rechtop gezet, omdat dat onverantwoord was. Tijdens die test ben ik er bijna in gebleven. Het was vreselijk. Mijn hartfilmpje was ook niet goed. Dat geeft aan, dat er bij mij eigenlijk ook sprake van hartfalen is. Behorend bij die orthostatische problemen van de ME, waardoor ik maar heel beperkt kan zitten, lopen en staan.

Dit allemaal is slechts het topje van mijn ijsberg. Als ik alles zou moeten beschrijven aan wat ik allemaal heb geprobeerd en meegemaakt dan zou dat een heel erg dik boek worden.

In het begin van mijn ME, in 2002, werd door een internist/mesoloog bij mij óók Hypothyreoidie – dat is een te langzaam werkende schildklier – geconstateerd. Toen ik de symptomen daarvan las, besefte ik dat ik daar al vanaf mijn pubertijd – dus al decennialang – aan heb geleden. Dat werd al die jaren niet geconstateerd. Dit is ook een auto-immuunziekte.

Ooit later zag ik een link met een tekst van het CDC in Amerika (Centers for Disease Control and Prevention), waarin zij voorzichtig waarschuwden, dat mensen met een auto-immuunziekte geen vaccin toegediend mogen krijgen. Bij mij is dat dus wél gebeurd. Met een ernstige vorm van ME tot gevolg. Veel mensen weten niet eens dat ze een auto-immuunziekte onder de leden hebben, want hun symptomen worden vaak als stress of psychisch afgedaan, zoals later ook bij mijn ME gebeurde.

Wat het auto-immuunsysteem betreft in verband met de vaccins. Hier gaat het volgens mij om een cirkel of eigenlijk meer om een neergaande spiraal. Uit de statistieken kun je leren dat vanaf het begin van het vaccintijdperk het aantal auto-immuunziektes zich heeft verdrievoudigd. Als je eenmaal zo’n ziekte hebt ontwikkeld en daar bovenop nogmaals een vaccin toegediend krijgt is het alleen nog maar een kwestie van wachten tot het helemaal misse boel is, zoals bij mij.

Nu ben ik al jaren (vanaf 2004) onder behandeling bij mijn alternatieve arts-acupuncturist. Die mij al twee keer voor de dood heeft weggehaald en steeds opnieuw mijn ziekbed weer enigszins draaglijk weet te maken. Dat wat niet zomaar 1, 2, 3 lukt en ik allemaal zelf moet betalen. Totdat er weer een nieuwe kink in de kabel komt, typisch ME, en er een nieuwe grote terugslag volgt en we weer helemaal opnieuw moeten beginnen. Hij is heel kundig met behandelen, ook met het opsporen van oorzaken met behulp van de traditionele Chinese polsdiagnostiek. En nog veel meer. Hij werkt heel diep, breed en op maat. Zonder hem is het met mij gedaan. De ME is ongeneeslijk. Degene, die beweert jou daarvan te kunnen genezen, is niet betrouwbaar noch heeft verstand van deze uiteindelijk dodelijke ziekte

Heb je het verteld aan de artsen dat je je niet meer goed voelde door de griepprik? Zo ja, wat zeiden de artsen over deze oorzaak? Werd je serieus genomen als je je hierover uit sprak?

Overal in het reguliere circuit werd het verband tussen mijn ME en het vaccin wat ikzelf aangaf glashard ontkend, alleen in de alternatieve sector kreeg ik dat bevestigd.

Mijn huisarts snapt nu wel, dat ik geen enkel vaccin meer wil, dat zoiets heel erg onverstandig is.

Watvoor diagnose heb je uiteindelijk gekregen? Kun je daar wat meer over vertellen? Hoe is dat allemaal gegaan?

Ergens in 2002 kreeg ik de diagnose ME. Op de ME-slaappoli in Barneveld (als onderdeel van het algemene ziekenhuis in Ede). Zij dachten door middel van de Melatonine niet alleen mijn slaapproblemen aan te kunnen pakken maar ook meteen even mijn ME te genezen. Toen hun stokpaardje bij mij mislukte gingen ook zij vervelend doen en werd ik ook daar uitgepoept. Trouwens slaapproblemen zijn niet de oorzaak maar een van de vele symptomen van ME.

Jaren later werd ik ook met ME gediagnosticeerd door de ME-specialist, die cardioloog is. Hij zette voor mijn huisarts op schrift, dat al mijn symptomen na het griepvaccin begonnen, maar later bleek hij wel pro-vaxx te zijn. Zo zie je maar weer, overal komt die in mijn ogen dubbele houding toch weer om de hoek kijken.

Kun je wat meer vertellen over de ziekte ME? Ik merk dat mensen vaak een verkeerd beeld hebben over deze ziekte. Zo denken mensen vaak dat deze patiënten gewoon heel erg moe zijn, maar het is meer dan dat. Wil je dit toelichten?

ME is een neurologische multisysteem en auto immuunziekte, die in allerlei fasen voorkomt. Van mild tot zeer ernstig waarbij het zelfs dodelijk kan zijn. En dat mild is beslist ook niet prettig. Ikzelf heb de ernstige vorm, waardoor ik al ruim twee decennia lang chronisch ziek, beperkt, grotendeels bedlegerig en afhankelijk van mantelzorg ben.

De triggers om ME te krijgen zijn bijvoorbeeld een vaccin, virus, ongeval, operatie of vergiftiging. ME kent heel veel symptomen, want alles in jouw lijf is daar bij betrokken: autonome zenuwstelsel, energiestofwisseling, spijsvertering, spieren, hormoonhuishouding, al jouw organen etc. Het hoofdsymptoom is de inspanningsintolerantie. De meest minieme inspanning zowel lijflijk als cognitief kan resulteren in een gigantische terugslag. Voor dagen, weken, maar ook maanden, jaren of zelfs blijvend. Houd je daarom verre van de Cognitieve Gedragstherapie waarmee jou wijs wordt gemaakt dat het een kwestie van verkeerd aangeleerd gedrag dus psychisch is. Leen je ook niet voor de Graded Exercise Therapy waarmee je stapsgewijs je activiteiten op moet gaan voeren en waarmee al teveel ME-patiënten blijvend beschadigd en zelfs een aantal de dood in gedreven zijn. Eigenlijk bestaat er nog steeds geen medicijn noch behandeling voor ME. De meeste centra en klinieken hiervoor zijn vooral op geld uit. Over de rug van heel erg zieke mensen heen.

De term CVS (Chronisch Vermoeidheidssyndroom) waar ME ten onrechte aan gekoppeld wordt doet jou in een vergaarbak belanden om zo jouw ziek-zijn te kunnen gaan psychologiseren.

Ik sta ook beslist niet achter de huidige koppeling van ME aan Long Covid waarbij wordt gedacht aan het virus waardoor ze ALLEMAAL ziek zouden zijn geworden. Ikzelf zie ook een heel andere gemeenschappelijke noemer, namelijk de prikschade, want de meesten hebben een C-vaccin gehad. Ook al die andere als baby/kind, waar volgens mij al de bodem voor later wordt gelegd. Als daar vervolgens een virus of een ander vaccin bovenop komt, ontploft de bom die al in jou klaar lag, tenminste zo zie ik dat.

Die zienswijze is alom taboe. Ook in de ME-wereld en vast ook wel bij de Long-covid patiënten en natuurlijk bij de overheid etc. Net als de echte oorzaak van de steeds wijder verbreide oversterfte, die zoveel mogelijk weggemoffeld en niet onderzocht wordt. Omdat de overheid, instanties en Big Pharma volop boter op hun hoofd hebben.

Word je met deze aandoening serieus genomen als je bijvoorbeeld te maken krijgt met verzekeringsartsen, UWV, etc.?

Dwars tegen de wet in worden ook door het UWV en WMO teveel ME-patiënten hun rechten ontzegd. Daar heb ik in het begin ook enorm voor moeten knokken. Op het gebied van uitkeringen, hulpmiddelen en zorg kom je terecht in een bureaucratisch doolhof waarin je vooral de willekeur tegen komt. Je bent afhankelijk van een systeem waarin je mag hopen een goedwillende medewerker tegen te komen. Ikzelf heb nu alles goed voor elkaar, mede omdat ik in een bepaalde gemeente woon, maar ik ben helaas een hoge uitzondering. Bovendien heb ik een man die al mijn mantelzorg nog kan doen.

Is jouw gezondheid verbeterd in de loop van de tijd of juist verergerd?

Mijn “gezondheid” is in de loop van die 24 jaar niet in zijn algemeen verbeterd en ook niet verergerd, dankzij mijn alternatieve arts. Het gaat steeds opnieuw op en af. Kleine bergjes worden elke keer weer afgewisseld met heel diepe dalen. Op zoek weer naar enige draaglijkheid dan.

Wat heeft voor jou gewerkt om het leven met deze ziekte draaglijker te maken? Hebben bepaalde supplementen of therapieën etc. gewerkt?

Die vind ik bij mijn alternatieve arts: acupunctuur, homeopathie, afgepast diëet en supplementen bijvoorbeeld waarbij het steeds weer opletten blijft of het nog wel of niet meer werkt. Waarbij het ene niet langer nodig blijkt maar iets anders er weer aan moet worden toegevoegd. Allemaal op eigen kosten. En ook weer goed kijken of ik er niet al bij voorbaat allergisch voor ben of het later toch nog wordt of dat het gewoon puur gif is voor mij. Gelukkig kan mijn arts dat allemaal op mij testen. Ook wat mij steeds weer mankeert en welke behandeling daarbij past. Daarnaast neem ik standaard 2 pufjes per dag, anders krijg ik niet genoeg lucht. Ik weet het, dit is troep, maar gelukkig verdraag ik het en ik kan niet zonder. Bovendien bestaat daar geen alternatief middel voor. Verder mijn schildkliermedicijnen (de ene een natuurlijk middel en de andere de meest onschuldige regulier).

Wat heeft voor jou totaal niet goed gewerkt? Wat heeft juist een averechts effect gehad op jouw gezondheid?

De Vitamine B-12 injecties waar ik bijna door ben gestorven en anderhalf jaar door de ergste hel heen ben gegaan. Volop luguber beulen was dat. Dat wil wel wat zeggen voor iemand als ik die onderhand een veteraan is op het gebied van het lichamelijk ziek zijn. Ook een taboe onderwerp, ook in de ME-wereld en vooral in de hoek waarin men bij dat middel zweert. Ik kreeg daar toen ik mijn ervaringen erover uiteen deed een hele meute over mij heen. Het werd mij zelfs ingeprent dat het bij mij een beginverandering was en ik gewoon ermee door had moeten gaan.

Wat ik zelf altijd zeg: elk mens is uniek en ieder lichaam reageert anders, vooral als er sprake is van een kapot auto immuunsysteem. Dus blijf luisteren naar jouw eigen lichaam en doe niet teveel op wie dan ook uit. Niet op artsen en zeker niet op lotgenoten die denken bij jou voor doktertje te kunnen gaan spelen. De keuze is altijd aan jouzelf vanuit de door jou vergaarde info én jouw onderbuikgevoel. Zelfs dan kan het misgaan, zoals bij mij. Ook door dat vaccin.

Hoe is jouw gezondheid nu en hoe ziet jouw leven er momenteel uit?

Nu bevind ik mij in een iets “betere” periode. Dat betekent twee uurtjes per dag beneden kunnen zitten, eventjes samen wat kletsen met mijn man. De rest van de dag op bed liggen maar daar gelukkig wel al liggende wat kunnen doen: lezen, op mijn mobiel, af en toe bezoek ontvangen, knutselen, etc. Ook wat tutten met onze 4 kleinzoontjes (waar ik gewoon mee knuffel ook als ze grieperig of verkouden zijn, want knuffelen vind ik niet alleen voor hen maar ook in mijn eigen setting juist heel erg belangrijk).

Een paar stappen rondom mijn bed zetten waarbij ik dan graag eventjes vanachter de bovenramen naar buiten kijk of er iemand uit de buurt naar mij zwaait en op afstand de bloemetjes bewonderen in onze tuin, naar het toilet, plus eens in de paar dagen zittend onder de douche. Tv kijken kan ik niet, wel af en toe een kort filmpje op YouTube, zodat ik toch nog iets van de natuur en zo zie. Al jarenlang staat er onder de herhaaltoets van mijn cd-speler steeds opnieuw slechts dat ene heel erg zacht en rustig voortkabbelende “wiegelied” aan ter verdrijving van de eenzaamheid en als een soort motor van mijn ziel. Tijdens een zoveelste grote terugslag moet dat uit, ook het licht en “vertoef” ik in het algehele niets met alleen maar al mijn lichamelijke ellende als afleiding.

Heel soms in mijn betere periodes ga ik liggend op de achterbank van onze auto met een sjaal over mijn ogen tegen het felle zonlicht mee naar een winkel. Daar ter plekke zittend en door mijn man voortgeduwd in mijn rolstoel, maar wel heel erg gelukkig om weer eens wat leuke dingen en mensen te kunnen zien. Toch ben ik heel erg blij als ik daarna weer op mijn bed lig. Daar achter mijn grotendeels verduisterde slaapkamerraam in alle rust met zo weinig mogelijk prikkels, want door mijn ME is er ook sprake van Niet-Aangeboren-Hersenletsel.

Hoe ga je er mentaal mee om wat jou is overkomen? Het is niet niks om met zo’n ziekte te leven en dat nog veroorzaakt door een geneesmiddel wat juist jouw leven gezond had moeten houden.

Eerst heb ik de mensen privé, die stellig bleven beweren dat ik “er zomaar even bij was gaan liggen” ook toen ik nog maar 44 kilo woog en letterlijk op het randje lag uit mijn piepkleine wereld tussen die eeuwige vier muren gegooid en blijvend de toegang tot mij verboden. Ook per post, telefoon of via via. Dat was het beste wat ik ooit heb gedaan. Toen pas kon ik komen tot erkenning, vervolgens rouwen, verwerken en tenslotte accepteren en van daaruit voor zover lichamelijk gezien nog enigszins mogelijk zoiets als een zinvol bestaan opbouwen. Met dat heel weinige wat ik nog wel heb en kan én zo toch weer de positieve dingen te kunnen zien en omarmen. Het piepkleine geluk, zoals een bloembol op mijn vensterbank die uitkomt en vervolgens bloeit.

Daarnaast helpt het ook enorm dat ik best veel lieve en heel trouwe en begripvolle mensen om mij heen heb. Lijflijk, digitaal en per post waarbij ik zelf ook steeds aan de weg timmer met mijn attent zijn en het lichtwerk waardoor ik heus ook nog wel nut heb. Trouwens ook als ik een bepaalde periode helemaal niks meer kan, want elk mens heeft waarde al is het alleen maar door er te zijn.

Ik barst voortdurend van de creatieve ideetjes, plan zo allerlei projectjes om vervolgens de producten ervan an sich of als foto’s met anderen te gaan delen, waar zij dan blijdschap en troost uit kunnen halen. Dat allemaal geeft mij een soort van toekomst en sleept mij door de dagen heen. Bovendien, ik kan onderhand zowel door mijn situatie als door mijn hoge leeftijd goed relativeren. Ik heb ondanks alles toch nog gevoel voor humor. Ik kan lachen om mijzelf, maar ook “gek” en anders durven te doen en zijn waarin ik mijn lotgenoten ook bemoedig, want anders is eigenlijk heel erg bijzonder.

Er heerst een groot taboe om te praten over prikschade. Hoe ervaar jij dit?

Ik strijd op en af. Digitaal op mijn Facebook en blog. Tegen het onrecht in de huidige wereld in zijn algemeen. Met en voor mijn lotgenoten, die met ME, maar nu vooral de vaccinslachtoffers, waarvan er helaas steeds meer bij komen. Dat grote taboe waarover liever niet gesproken wordt, maar wat volgens mij wel een onderwerp is wat open moet worden gelegd.

Je deelt jouw verhaal (gedeeltelijk) anoniem op The Long Shot. Waarom durf je je verhaal niet persoonlijk te delen met de buitenwereld? Heeft dit te maken met het taboe omtrent dit thema?

Dat doe ik ook, maar ik heb geleerd daar ook voorzichtig mee te zijn. Als ik dat teveel doe in het openbaar dan word ik weer door Facebook geblokkeerd. Als mijn account wordt verwijderd waar ik vorig jaar mee bedreigd ben, dan raak ik hier achter het raam mijn lijntje naar de buitenwereld kwijt en dan word ik helemaal onzichtbaar. Kan ik ook niet meer praten, lachen en delen met mijn lotgenoten daar op hun ziekbedden daar achter al die andere verduisterde ramen.

Helemaal monddood krijgen ze me nooit, want daarvoor is mijn rechtvaardigheidsgevoel te sterk ontwikkeld en te groot. En ik vind de onderlinge verbinding, solidariteit en medemenselijkheid veel te belangrijk. Het is dan ook een sport om met trucjes, spelfouten en dubbele bodems feestboek te slim af te zijn en zullen mijn woorden altijd mijn wapen blijven en de liefde die ik uitdraag mijn troefkaart.

Heb je ook lotgenoten met ME die door de prikken zijn veroorzaakt? Hoe ben je in contact gekomen met deze mensen?

Ik ken zeker ook in de ME-wereld een aantal lotgenoten met prikschade. Zij, die dat volop weten en overzien. Dat maakt onze strijd minder eenzaam. Er zijn er nog veel meer, maar die sluiten daar liever hun ogen voor of komen er niet openlijk voor uit. De rest blijft blind de leiders in de ME-wereld volgen, die als het er op aan komt ook provax, meelopers en manipulators zijn. De reden waarom ik mij van dezen gedistantieerd heb. Niet van mijn lotgenoten op zich, die ik ondanks hun eigen mening, nog steeds wel als mens ontmoet en zie.

Ik heb begrepen dat zelfs in de ME wereld het een enorm taboe is om te praten over het feit dat een vaccin ME juist kan veroorzaken. Persoonlijk vind ik dit shockerend om te horen. Wat vind jij van deze ontwikkeling?

Dat de prikschade een taboe is en dit ook daar het liefst wordt doodgezwegen vind ik heel erg kwalijk. Vooral omdat het vaccin één van de triggers is om de ME te krijgen. Dat kan iedereen daar weten, maar het ergste vind ik nog dat notabene vanuit een ME-patiëntenorganisatie op een zeer eenzijdige manier aan de provax campagne werd meegedaan in de trant van “ook jij met jouw ME hebt recht op de Coronaprik” waarbij expliciet werd vermeld dat kritiek daarop niet gewenst was. Zo werden mijn lotgenoten door de eigen vertegenwoordigers bewust dat pad op gestuurd. Ik weet dat een aantal later last van bijwerkingen kreeg, maar daar hoor of zie ik niks over. Zwijgt men dat dus ook daar helemaal dood. Mede daarom ben ik nu weg daar.

Hoe heb jij eigenlijk de Corona jaren ervaren? Heb je de Covid prikken genomen? Wat vond jij van de vaccinatie campagnes die enorm werden gepusht?

Op die hele C-angsthype heb ik van het begin af aan geen ene fluit uit gedaan. Ondanks dat ik toen met mijn ME er heel erg slecht bij lag. Ik vond het ook heel erg, dat een aantal mensen niet bij mij op bezoek kwamen of mij niet knuffelden, dat waar ik toen juist extra behoefte aan had. Alsof ikzelf niet kon bepalen wat wel of niet goed voor mij is en ik wil. Ik kreeg daardoor tussen mijn vier muren acuut de neiging om mijn bijltje erbij neer te leggen en niet verder te vechten. Ik zei dan ook tegen mijn man: wat er ook gebeurt, niet alleen door al mijn slechte ervaringen en ME sinds 2000, ik blijf op mijn eigen bed en ga beslist noooooit naar een zorginstelling. Waar ik met die belachelijke maatregelen dan ook nog eens mijn zelfbeschikkingsrechten kwijt raak, tot het dragen van zo’n giftig mondkapje die daarnaast heel erg slecht voor mijn krakkemikkige ademhaling is word verplicht en ik mijn dierbaren niet meer mag knuffelen noch zien. Voor ik het weet zetten ze een volgende prik in mijn mik, die mij rechtstreeks zal doen afdalen naar de dood of nog erger ik bij leven alweer in een allerergste hel terecht kom. Bovendien doorzag ik het politieke spel ook daaromtrent. Eigenlijk daarvoor in de zomer van 2019 al. Mede omdat ik heldervoelend ben. Ik had er dus volkomen lak aan en ging daar in mijn eigen situatie en ook als ik af en toe daar buiten kwam dwars tegen in. Omdat ik wist wat er allemaal niet van waar was én omdat ik een vrijdenker ben. Ik bepaal mijn eigen dingen helemaal zelf. Het laatste wat ik in mijn volop beperkte bestaan nog heb en mij dus heilig is.

Je strijd op en af om meer bewustzijn te creëren over wat jou is overkomen. Hoe vind jij jouw weg hierin?

Ik zal toch hoe dan ook mensen blijven proberen te informeren en tot bewustzijn te brengen wat er in het klein, maar vooral het grote algemeen, allemaal aan de hand is in deze steeds duisterdere wereld. Met mijn best scherpe maar toch ook genuanceerde stukken die ik schrijf en publiceer. Eveneens in gesprekken met de mensen die ik digitaal en toch ook nog lijflijk tegenkom. Niet op een agressieve manier, maar met hier en daar kleine speldenprikjes en openingen. Binnen een kader van wederzijds begrip en respect.

Wat zijn jouw wensen?

Wat ik graag zou willen: een wereld, die geheel open, eerlijk, menselijk en vol verbinding en gezond verstand is. En waarin eindelijk weer eens wordt gebouwd aan een toekomst die wars van al die onderhand veel te machtige Big Pharma en consorten en al die dolgedraaide idiotologieën zal zijn. Niet zozeer voor mij, want met mijn bijna 69 jaar en de ME zal ik niet zo heel lang meer te gaan hebben, maar vooral voor mijn bloedjes van kleinkinderen, die niet voor deze op hol geslagen trein op weg naar de algehele ondergang gekozen hebben.

Wat zou je verder kwijt willen? Wat zou je verder willen meegeven aan de lezers? Heb je misschien tips of adviezen?

Tot slot wens ik iedereen hier heel veel sterkte, maar ook een heleboel mooie momenten. Blijf hoe dan ook jezelf en je geheel eigen keuzes maken.