In maart 2020 raakte Michaela (43) voor het eerst besmet met het Coronavirus. Ze kreeg langdurig problemen met de spijsvertering en een druk op de borst waarschijnlijk vanuit de slokdarm. In oktober 2020 werd ze voor de tweede keer besmet. Dit keer stapelden de klachten zich op. Praten ging moeizaam, met name het omzetten van gedachten naar spraak. Stotteren, geen geur en smaak, absenties en blackouts, geheugenverlies, verlies van conditie, algehele vermoeidheid, overprikkeling op alle zintuigen, impulsen en emoties niet meer onder controle hebben, een gedachtenstroom die niet te stoppen en reguleren was, verminderde motoriek en maag-darmklachten.

Er werd voor de zekerheid een MRI scan gemaakt en die was goed. Michaela begon te twijfelen of het tussen de oren zat gezien er vanuit het onderzoek in eerste instantie niets naar voren kwam. Er kwam ook geen doorverwijzing naar een vervolgonderzoek. Bij de specialisten kreeg ze vaak te horen: ‘we weten het niet’. Ze volgde in zomer 2021 een revalidatieprogramma en dat deed haar goed. Ze kreeg wel handvatten hoe om te gaan met de beperkingen echter waren er geen structurele oplossingen. Ook daar ervoer zij dat men nog weinig wist over het virus.

Uiteindelijk is zij zich gaan focussen op wat haar goed doet en heeft ze moeten leren om duidelijk grenzen aan te geven. Met uitzondering van een paar maanden is zij aan het werk gebleven.

Michaela heeft heel bewust de Corona prikken niet genomen, juist omdat zij ervoer dat er zo weinig bekend was over het coronavirus, hoe een immuunsysteem hierop reageert en hoe je Long Covid kunt behandelen. Ook vindt ze dat de overheid ruimte had moeten laten voor twijfels en de verantwoordelijkheid bij de mensen zelf had moeten laten (niet straffen). Zeggen dat mensen een bedreiging vormen voor de samenleving als ze geen prik nemen werkt volgens haar weerstand en polarisatie in de hand. Hoe kon de overheid zo’n stellige aanname maken als zij van professionals moet vernemen dat ze niet eens weten wat Covid precies doet en hoe ze Long Covid precies moeten behandelen? Zij zag de strenge maatregelen meer als een noodgreep dan dat het zeer doordachte, weloverwogen beslissingen waren. Op haar werk, een middelbare school, ziet zij ook dat de lockdowns nadelige gevolgen hebben gehad voor de leerlingen.

Ondanks dat ze nu al 2,5 jaar lang Long Covid klachten heeft, is ze niet bang voor virussen zoals Covid, maar neemt wel haar verantwoordelijkheid tov anderen. Ze heeft vertrouwen in haar eigen lichaam. Het herstel vraagt liefdevolle geduld. Verder heeft Covid ook iets positiefs opgeleverd. Het is een rem die misschien wel noodzakelijk is in haar leven: goed naar jezelf luisteren en van daaruit duidelijk de behoeften uitspreken.