De grote meerderheid van de vaccinatieschade slachtoffers kiest ervoor om niet openlijk naar buiten te treden met hun verhaal. Het is eigenlijk een uitzondering als mensen echt naar buiten treden met hun verhaal. Als we ons uitspreken, dan krijgen we ook vaak complimenten: ‘wat moedig van je!’. Dat zegt ook wat over onze situatie. Praten over the inconvenient truth is ook niet zonder risico’s. Watvoor consequenties heeft het als jij je uit spreekt? Ik heb zelf meegemaakt dat je ‘gecanceld’ kan worden.

Hieronder heb ik een lijstje gemaakt waarom mensen met prikschade niet openlijk durven te praten wat hen is overkomen. Gedeeltelijk komt het lijstje ook overeen wat ik vaak hoor als ik slachtoffers aan spreek of ze mee willen doen met mijn podcast. Het antwoord is heel vaak: nee. Ze durven het wel met mij te delen 1 op 1, maar openbaar maken, dat is vaak een té grote drempel.

Er zijn zoveel redenen om niet naar buiten te treden:

• Ik ben té ziek. Ik heb absoluut geen energie. Of ik ben fysiek niet in staat om te kunnen praten vanwege bijvoorbeeld spraak uitval.
• Ik schaam me ervoor. Ik schaam me ervoor dat mijn gezondheidsklachten fysiek zichtbaar zijn, zoals bijvoorbeeld motorische stoornissen. Ik zal misschien uitgelachen worden.  
• Ik wil focussen op mijn herstel. Dat is nu mijn prio 1.
• Ik vind het een té groot taboe.
• Ik wil geen slachtoffer zijn. Kop op – mentaliteit.
• Mijn gezin weet het wel, maar daar laat ik het bij. Als meer mensen het weten, kan dit een negatieve invloed hebben op mijn gezin.
• Ik ben bang dat ik mijn vrienden of familieleden verlies als ik me uit spreek, omdat zij pro-vaxxers zijn. Of misschien beschadig ik dan een bepaald imago binnen een kring. 
• Mijn partner vindt het geen goed idee.
• Ik heb al zoveel stress. Ik wil mezelf niet nog meer stress bezorgen als ik me uitspreek.
• Ik ben bang dat ik mijn baan kwijt raak of als ik van baan verander dat ik niet aangenomen word als ik me uit spreek. Kom ik dan als een zwakkeling over?
• Hoe zal mijn pro vax werkgever naar me kijken? Misschien krijg ik die promotie niet meer?
• Ik vind het moeilijk toe te geven dat mijn gezondheid is beschadigd. Mijn ego staat in de weg. 
• Nu niet. Het voelt niet goed. Misschien ooit in de toekomst.
• Mensen zullen mij toch niet geloven of denken dat ik doorgedraaid ben of aanstelleritus heb.
• Ook al zijn mijn klachten direct na de prik opgedoken, ik twijfel of het door de prik komt, omdat de artsen en de wetenschap zeggen dat het niet kan.
• Ik heb nog geen keiharde diagnose waardoor het voor mij lastig word om te zeggen dat ik ernstige gezondheidsklachten heb. Waar is je bewijs? Die heb je medisch niet. Mensen zullen dan denken: zie je nou wel, je lult.
• Ik zeg dat ik Long Covid heb, want prikschade word niet maatschappelijk geaccepteerd. Als ik zeg dat ik Long Covid heb, dan zal ik betere hulp krijgen, uitgenodigd worden voor behandelingen en verzekeraars zullen dan bepaalde therapieën wél vergoeden.
• Ik houd mijn mond dicht, want ik wacht nu op de WIA beslissing. Als de overheidsinstanties erachter komen dat ik slecht praat over de vaccinaties, dan zal ik misschien geen uitkering krijgen. 
• Ik ga een claim indienen of de claim is al ingediend. Tot die tijd ga ik niks zeggen in het openbaar, omdat ze alles tegen mij kunnen gebruiken later.
• Het hoort niet in mijn cultuur om tegen de stroom in te gaan en je uit te spreken, zeker niet als vrouw zijnde.
• Ik werk bij een overheidsinstantie. Als ik me uit spreek, zullen ze mij misschien zien alsof ik tegen de overheid ben, terwijl ik dat niet ben.
• Ik zal als een Corona ontkenner of anti-vaxer worden gezien, terwijl ik dat niet per se ben. Je wordt gauw in een hokje geplaatst. 
• Ik ben (bijna) hersteld. Ik wil verder mijn leven oppakken en dit trauma achter me laten.
• Ik vind het pijnlijk om erover te praten en het gebeuren te herbeleven.
• Het is zinloos om erover te praten. Wat kan IK nou bereiken? Die macht is zo groot. Ze nemen ons toch nooit serieus en gaan toch gewoon door met hun eigen doelen.
• Het wordt toch verwijderd van social media, omdat wij als ‘desinformatie’ worden gezien. Als ik me uitspreek dan verlies ik wellicht mijn FB, Insta. Ik heb ook geen zin in trollen.
• Ik wil niet aangevallen worden (Schaap! óf Complotdenker!)
• Ik ben bang dat ik niet goed uit mijn woorden kom.
• Het is lang geleden. Niet mijn strijd meer.
• De enige media die wél geïnteresseerd zijn in ons zijn alternatieve mediakanalen en daardoor zal ik misschien als een ‘wappie’ gezien worden. De mainstream media besteedt geen aandacht aan ons op dit moment, dus worden wij toch niet serieus genomen. Of: ik wacht als ik een keer benaderd zal worden door een mainstream krant of omroep in de toekomst, ik wacht op het moment dat zij wel durven te praten over ons.
• Etc.

Om heel eerlijk toe te geven doet het wat met me, ik geloof namelijk heilig in als mensen hun verhaal delen dat je juist andere mensen kunt waarschuwen. Wat als ik mensen in mijn omgeving had die mij zouden waarschuwen wat hen persoonlijk is overkomen? Of als andere mensen zouden doorvertellen dat zij iemand kennen met ernstige gezondheidsklachten na een prik? Ik had dan wellicht geen prik genomen en dan zou ik nu geen vaccinatieschade hebben, toch? Als wij hier niet over durven te praten, dan kunnen mensen het er ook niet over hebben.

Misschien is het makkelijk praten voor mij, wie weet zou ik misschien ook stil zijn als ik bijvoorbeeld een gezin zou hebben..

Wat verder opvallend is dat ook vele vaccinatieschade slachtoffers het zelf niet eens door hebben dat hun gezondheidsklachten zijn veroorzaakt door de prikken. Soms valt het kwartje pas jaren later! Zo kwam Holly pas na 4 jaar achter dat de HPV prikken de oorzaak zijn geweest van haar gezondheidsklachten.