Op gesprek bij NRC

NRC niet de enige

Ik confronteerde Freek ook met het feit dat niet alleen NRC, maar ook de Volkskrant en Trouw pas na de allerlaatste grootschalige boostercampagne over ons zijn gaan schrijven. Hij noemde dat toeval. Sorry, maar hij kon me dat niet overtuigend uitleggen. Waarom schrijven de drie grootste nationale kranten ineens allemaal rond dezelfde periode over ons?

Persvrijheid?

Ik vroeg aan zowel hem als zijn chef of ze volledige persvrijheid hebben en of ze niet eerder hierover hadden willen schrijven. We weten bijvoorbeeld dat een artikel in Metro over prikschade destijds werd ‘geparkeerd’. Volgens Freek’s chef heeft NRC alle vrijheid om te schrijven wat ze willen en wanneer, maar dat het bij hen gewoonweg niet opkwam om eerder uitgebreid over prikschade te schrijven. Dat blijf ik toch heel vreemd vinden, zeker voor een binnenlandse redactie van NRC.

Rechtszaken op de loer

Ik vroeg Freek of NRC vaak wordt aangeklaagd. Hij bevestigde dat dat normaal is in de mediawereld. Ze hebben een vaste club advocaten die ook voor andere grote kranten werken. Gevoelige artikelen worden altijd juridisch gescreend. Dat verklaart voor mij waarom artikelen over prikschade zo voorzichtig worden geformuleerd. Er worden nauwelijks harde conclusies getrokken. Er wordt steeds een sprankje hoop gegeven, maar daarna weer afgezwakt: “Het kan ook toeval zijn”, “Misschien toch Covid zelf”, altijd hetzelfde riedeltje. Zijn ze bang voor rechtszaken van Big Pharma?

Leunen op overheidsinstanties

Een van de redenen waarom het artikel zo laat kwam, was volgens Freek dat hij wilde wachten op het rapport van Bijwerkingencentrum Lareb dat in januari werd gepubliceerd. Ik merk dat NRC weinig kritisch is richting overheidsinstanties als Lareb of C-support. Hun cijfers worden vrijwel klakkeloos overgenomen. Wat me ook opviel is dat Freek deze instanties benaderde om in contact te komen met getroffenen. Hij zocht dus niet zelf actief contact via bijvoorbeeld Facebook-supportgroepen. Volgens hem is dat te tijdrovend. Hij werkt aan meerdere artikelen tegelijk. Begrijpelijk, maar het bevestigt dat journalisten vooral leunen op de officiële instanties.

Via via blijft key

Freek en zijn chef vroegen of wij ooit contact hebben gezocht met NRC. Ik vertelde dat we talloze keren hebben gemaild en gebeld, zonder ooit een reactie te krijgen. Freek zei dat de algemene inbox daar niet de juiste manier voor is. Wil je echt iets onder de aandacht brengen bij NRC? Dan moet het via via. Dat verklaart ook waarom bijvoorbeeld Jordy, een prikschadegetroffene, in zowel de Volkskrant als NRC opdook. Dat liep via connecties.

Geen interesse in alternatieve media

Ik sprak met Freek ook over alternatieve media zoals De Andere Krant, Blckbx.tv, LNN Media en NineForNews.nl, platforms die wél eerder over ons hebben geschreven. Freek gaf aan dat hij daar eerst niet eens van op de hoogte was. NRC lijkt deze bronnen nog steeds niet serieus te nemen.

Geen ‘smet’ op het imago

Voor het NRC-artikel werden een paar van mijn lotgenoten geïnterviewd, maar we zijn niet bij naam genoemd. Volgens Freek omdat hij wilde voorkomen dat lezers ons niet serieus zouden nemen. Google je onze namen, dan zie je dat we in een supportgroep zitten of bij Café Weltschmerz zijn geweest. Dat zou een verkeerde indruk kunnen geven, dacht hij. Ik vond dat nogal ver gezocht. Bij Long Covid patiënten heet het ‘steun zoeken’, maar als prikschade getroffenen zich uitspreken, zouden we ineens aanstellers zijn?

Stereotyperingen

Zowel Freek als Maarten Keulemans van De Volkskrant vinden het belangrijk om te benadrukken dat prikschade getroffenen géén anti-vaxxers zijn. Ik zei dat niemand zou zeggen dat iemand een anti-Tesla persoon is als diegene een ongeluk krijgt met een Tesla. Waarom dan wel benadrukken dat iemand geen anti-vaxxer is? En wat als je wél twijfelde, maar de prik tóch nam en daar ziek van werd, heb je dan geen recht van spreken meer? Freek leek te snappen dat dit raar klinkt.

Geen inzage in het stuk

Wij hadden afgesproken met Freek dat wij inzage zouden krijgen in de semi-eindversie van het artikel om feitelijke fouten te kunnen corrigeren. Freek stemde daarmee in, maar hield zich niet aan die afspraak. Dankzij mijn lotgenote Angelique ontdekten we pas last-minute dat het artikel online zou gaan. We konden geen feedback meer geven. Freek gaf toe dat dit niet netjes was en bood zijn excuses aan. Mijn ervaring met De Andere Krant was op dit vlak positiever, zij begrepen ook beter hoe getraumatiseerd wij zijn.

Volle bingokaart

Aan het einde van het gesprek gaf ik Freek mijn Mainstream Media Bullshit Bingo kaart 2024. Hij zag dat hij ‘m helemaal vol had. Hij zei dat de kaart volgend jaar hopelijk minder vol is. Dat zou mooi zijn. Op mijn bingokaart staat o.a. het cliché dat ernstige reacties op de prik ‘zeer zeldzaam’ zijn. Freek denkt dat het écht niet om honderdduizenden mensen gaat. Wij denken van wel, op basis van wat wij binnen de lotgenotengroepen en vanuit huisartspraktijken horen.

Vertrouwen in de mensheid verbeterd

Mijn bedoeling met deze blog is om te laten zien hoe een mainstream journalist denkt en werkt. Eerlijk is eerlijk, Freek had de moed om met mij in gesprek te gaan. Vergeleken met Pfizer, die ons volledig negeerde, siert het NRC dat ze het gesprek aangingen. De rondleiding in het NRC-gebouw vond ik verder interessant. Vanuit mijn achtergrond als architect viel me op hoe modern het kantoor was. Het voelde even als een glimp van mijn oude leven vóór de prik, toen ik nog werkte bij een groot architectenbureau. Ik zag jonge vrouwen bij het koffieapparaat die waarschijnlijk dachten aan hun deadlines. Als NRC zijn werk beter had gedaan, had ik die prik misschien nooit genomen en zat ik ook te werken aan een deadline. Sinds mijn prikschade heb ik mijn abonnement op NRC opgezegd. Mijn vertrouwen in de media is niet hersteld, maar mijn vertrouwen in de mens zelf is door Freek’s uitnodiging wel een stukje hersteld. Uiteindelijk zijn het ook maar gewoon mensen.